Labuan bajo

Labuan bajo is een klein dorpje in de provincie Flores een van de laatste grotere eilanden van Indonesië. Het is een klein vissersdorp niet veel groter dan Rimburg. Bij aankomst op het vliegveld stonden weer tientallen taxichauffeurs hun diensten aan te bieden. Een van de chauffeurs riep:" me verry verry cheap!" Het was een kleine gedrongen man met een dikke knot dreadlocks boven op zijn hoofd. De knot was minstens zo groot als zijn hoofd. Royce vroeg hoe goedkoop goedkoop was waarop de man zijn prijs riep. Dit zonder überhaupt te weten waar wij heen moesten rijden. Op dat moment wist ik nog niet dat het maar een klein dorp was. Het hotel waar wij werden afgezet was super. In het midden van de lobby stond een groot hout beeld van een varaan. Eindelijk waren we dan in de regio van de varanen. Het zou nu niet meer lang duren voordat we deze dinosaurussen zouden zien. We maakte onze tas open om ons om te kleden in frisse kleding maar in plaats van een lekkere frisse geur van wasmiddel kwam een muffe sporttas-lucht ons tegenmoet. Misschien werd het eens tijd om onze kleding te laten wassen. We hadden alles op de hand uitgewassen maar dit is niet te vergelijken met een fatsoenlijke wasbeurt. Aangezien we nu niets meer hadden om aan te doen zijn we gaan zwemmen. Onze zwemkleding was het enige dat nog schoon was. Het hotel had een privé stand en een zwembad. Omdat het hotel aan de haven ligt hebben ze veel last van een vervuilt strand en leek het ons niet zo smakelijk om in de zee te gaan zwemmen. Gelukkig was het zwembad goed onderhouden en keek je vanuit het zwembad uit over de zee, het leek haast alsof je gewoon in de zee zat. Na het zwemmen hebben we via een Duitse duikorganisatie onze trip naar Rinca geboekt. Rinca is het kleine eiland naast Komodo-eiland en onderdeel van het Komodo national park. Op dit eiland is de kans op het zien van een varaan groter dan op Komodo zelf. De trip naar de varanen werd gecombineerd met een snorkelen en was zo een dag excursie. Na het avondeten zijn we weer vroeg naar bed gegaan zodat we morgen beide fit waren voor alle activiteiten. Jammer genoeg kwam hier iets tussen, Royce liep een voedselvergiftiging op wat hem de hele nacht wakker heeft gehouden. In de ochtend voelde hij zich nog steeds beroerd en was het tot op het laatste moment niet zeker of hij wel of niet mee zou kunnen. Driekwart van de dag zouden we doorbrengen op een klein vissersbootje en we zouden zeker twee uur gaan wandelen op Rinca. Royce besloot toch mee te gaan en ondanks zijn misselijkheid heeft hij aan een groot deel van de activiteiten mee daan. De zee was erg onrustig waardoor ons bootje aardig over de golven stuiterde en heen en weer wiegde. Het duurde even voordat we aankwamen op onze eerste snorkel locatie. Ik had nog nooit van mijn leven gesnorkeld en zwemmen in de zee tussen alle vissen was een flinke uitdaging. De instructeur gaf aan dat wanneer ik in het water was en het koraal zou zien, ik niet meer bang zou zijn. Zo mooi zou de omgeving zijn. Deze zin heb ik minstens vijf minuten lang als een mantra in mijn hoofd herhaald voordat ik eindelijk zover was om het water in te springen. Het water was koud waardoor mijn lichaam verkrampte ik wilde beginnen met zwemmen ( de schoolslag), maar dit was onmogelijk met flippers. Royce die inmiddels ook de zee in was gesprongen was op een afstandje. Om mij heem zag ik van allerlei kleuren en voorwerpen die ik niet kon identificeren en toen ik mij omdraaide en de boot zag wegvaren sloeg de paniek toe. Ik wilde weg ik moest NU het water uit. Vlug keek ik om mij heen om tot de conclusie te komen dat ik nergens heen kon. Royce die mij probeerde gerust te stellen zei van een afstandje "er zwemmen alleen maar kleine visjes onder je". KLEINE VISJES?! Ik moest denken aan alle haai soorten die in deze omgeving gesignaleerd waren, alle rogge, kwallen, schildpadden en andere beesten. Ik was bang, heel bang en even dacht ik eraan om de boot het signaal te geven om mij te komen halen. Maar wat moest ik dan schrijven in de blog? Ik was een watje en heb geen idee hoe het koraal uitzag? Nee dat was geen optie, ik moest op z'n minst één keer in het water kijken. Ik zette mijn duikbril op en pakte de snorkel in mijn mond. Eerst proberen om boven water rustig te kunnen ademen door de snorkel. Toen dat enigszins ging hield ik mijn hoof net onder het water en wat ik daar zag is moeilijk te omschrijven. Overal waren kleine visjes en koraal. Zo mooi en kleurrijk dat ik mij afvroeg of het wel allemaal echt was. In de verte zag ik wat grotere visjes en langzaam aan kwam ik in beweging. Ik merkte dat ik mijn adem in hield en voorzichtig probeerde ik door mijn mond te ademen. Er was niets aan de hand ik kreeg gewoon lucht en voelde af en toe dat mijn billen boven het water uitkwamen. Langaam aan bewoog ik mij verder tussen de vissen. Er was zo veel te zien en te bewonderen. In mijn ooghoek zag ik Royce die af en toe dieper naar beneden zwom om wat foto's te maken. Na een half uurtje in de zee was ik zo rustig dat ik voorstelde om tussen de rotsen door te zwemmen. Het koraal lag hier dichter aan de oppervlakte en het was mooi om de structuur en vormen te bekijken. Het koraal kwam hoger en hoger en heel geconcentreerd zwommen we verder totdat er in eens een kleine vis uit het koraal schoot en op mij af zwom. Ik schrok zo erg dat ik uit een reactie weg wilde rennen. Hierdoor schraapte ik mijn voet langs het koraal. We zwommen weer wat van de rotsen weg en meer de zee in. Beide hadden we last van vermoeide benen en besloten de boot te seinen dat ze ons konden komen ophalen. Uiteindelijk zijn we 50 minuten van de 60 in de zee geweest. Het was nu tijd om naar de volgende locatie te gaan. Royce voelde zich op dit moment nog slechter dan de ochtend en was niet instaat om de tweede keer te snorkelen. De tweede locatie heette lonely tree rock. Het was een klein eilandje met een kleine boom, dus de naam was wel passend. De tweede snorkel-ronde ben ik alleen de zee in gegaan. Het koraal hier was even mooi naast mij zwom een hele school vissen. Er was mega veel te zien. Toch is het een eng idee om helemaal alleen te zijn, daarbij was de stroming erg sterk en ben ik weer snel aan boort gegaan. Na anderhalf uur wachten op de boot werden we afgezet op Rinca. Omdat het dragen van schoenen niet gewaardeerd wordt op de boot moest ik op de stijgers nog even mijn schoenen aan doen. Royce die de hele dag nog bijna niets gegeten had, had zich een banaan meegenomen van de boot. Ook hij was nog bezig met van alles en had de banaan naast mij op de trappen neergelegd. Van achter de trappen kwamen ineens twee dunnen armpjes tussen de treden door en in een snelle beweging was de banaan weg. Onder de stijgers zat een kleine aap heerlijk te smullen van een banaan. We volgde de weg die ons naar de ingang van het park bracht. De ingang liet ons een beetje denken aan Jurassic park. Het zal straks op de foto's wel duidelijk worden waarom. De ranger die zich aan ons voorstelde was een kleine tengere jongeman met een lange stok in zijn handen. Hij vroeg of hij onze gids mocht zijn waarop ik hem vroeg of hij sterk was. Hij antwoorden met: "I have legs of chicken but am strong as ox." Gelukkig moest hij er zelf ook om lachen... Binnen de eerst 10 meter hadden we onze eerste varaan al gespot. En niet snel daarna hadden we al minstens 8 varanen gezien. We kozen voor de medium wandelroute deze zou anderhalf uur duren, een route door het bos over een heuvel en over een mooie vlakte. De gids vertelde tijdens de wandeling dat een mannetjes varaan makkelijk 3 meter lang kon worden en wel 100 kg kon wegen. Ze kunnen 20 km/u rennen en hebben gifklieren in hun tepels en een hele hoop giftige bacteriën in hun speeksel. We waren nu al zeker 30 minuten onder weg en ik vroeg mij af waar hij zijn stok voor had. Ons kippenpootje vertelde dat hij hiermee agressieve en aanvallende varanen weg deed duwen. Ik kan je dat zeggen op die momenten voel je je pas echt veilig! We liepen verder en zagen herten, een wild zwijn, een hoop apen en wat vogels. Het gebied was prachtig en in de schaduw goed uit te houden. Af en toe zette te wind op die voor wat extra verkoeling zorgde. Het was wederom een stukje paradijs. In totaal hebben we zeker 20 varanen gezien en was het zeker een geslaagde activiteit. We liepen terug naar de boot waar de 'kok' het eten al klaar had staan. Op de terugweg hebben we op het zonnedek gezeten en heeft royce nog even lekker kunnen slapen. Terug in het hotel hebben we vanuit onze hotel kamer de zonsondergang nog kunnen bewonderen. Ondanks de voedselvergiftiging was het een super mooie dag, die we niet snel zullen vergeten. Namaste..