Lhasa

Lhasa.

Het hotel in Lhasa was fantastisch.Het hotel van buiten zag er minder florisant uit maar dat maakte de inrichting en decoratie meteen goed. Overal waren kleuren en de ontvangst hal/lobby was hierdoor erg warm en uitnodigend. Ook de kamer was prima in orde, natuurlijk is de hygiene niet zoals wij dat graag zouden willen maar van deze kamer en toilet durfde ik wel gebruik te maken. Alles wat we zagen op de muren was met de hand geschilderd, als je in bed lag kon je kijken naar verschillende schilderingen op het plafond en langs de muur. Na even heerlijk te hebben gedoucht zijn wij deze dag maar vroeg gaan slapen.

De eerste dag in Lhasa stond al genoeg op het programma. Na een ontbijtje in het hotel vertrokken wij naar de Drepung monastery. Doe vandaag rustig aan stond op het programma, zorg dat je je niet te veel inspant. Goed dan houden wij ons hier toch aan.. Na 400 traptreden te hebben beklommen waren wij eindelijk in het klooster. Deze trappen vielen niet mee. Gevoelsmatig waren je longen niet volledig gevuld met lucht en had je een conditie van een bejaarde. De lucht was erg droog en koud. Wanneer je door je neus wilde ademen prikte dit maar als je door je mond ademde kreeg je een droge mond. Kortom het was toch wel even wennen aan deze omgeving. Gelukkig was het klooster de inspanning meer dan waard. Drepung monastery is al ongeveer 500 jaar oud en was het grootste klooster ter wereld. In zijn piek woonde er 10.000 monniken van de gelug sekte. Vele bijzondere stupa's, beelden, muurschilderingen en thangkas zijn hier te zien, verspreid over de 100 verschillende kapellen. Tegenwoordig wonen er nog maar 400 monniken, niet omdat er maar weinig mensen monnik willen worden maar omdat de Chinese overheid een limiet heeft gezet op het aantal monniken per klooster. Vanuit de Drepung monastery reden wij met onze groep naar de Sera monastery. Dit klooster is ook van de gelug sekte ook wel de geelkappen genoemd. Het klooster was niet zo groot als het eerste maar zeker niet minder indrukwekkend. Het staat namelijk bekend om zijn debatten over de boeddhistische geschriften. In de morgen worden de geschriften gelezen en bestudeerd, later in de middag worden hier in een speciale tuin vragen over gesteld. In tweetallen nemen ze plaats tegenover elkaar. De vrager staat gedurende de sessie en stelt continu vragen waarop de ander moet antwoorden. Het is de bedoeling om zo de stof eigen te maken en beter op te kunnen nemen. De vragen zijn veelal filosofisch van aard. Wanneer de vraag is gesteld wordt er op een theatrale manier geklapt. De ontvanger van de vraag zit op de grond en moet nu bewijzen dat hij de gelezen geschriften eigen heeft gemaakt en wordt uitgedaagd om verder te denken. Wanneer een antwoord gegeven wordt volgt gelijk een nieuwe vraag. Het was prachtig om dit te aanschouwen. Ik heb hier zeker 15 minuten gezeten en heb alleen maar gekeken naar deze manier van leren. Op nog geen meter afstand van de monniken kon je ze bezig zien met hun dagelijkse bezigheden. Na Sera werden wij naar het hotel gebracht. Van al de indrukken en trappen waren wij erg moe en ook dit was een korte dag. Ik kreeg het vermoeden dat wij nooit Tibet na 22:00u zouden meekrijgen als we niet snel wat meer energie zouden krijgen.

De volgende ochtend waren we vroeg op en voelde ons relatief energiek. Vandaag zou onze reisgroep compleet zijn en zouden wij met z'n alle naar het Potala paleis gaan. Onze groep bestond uit 8 personen. 
2 Australische dames van 76 en 81 Anny en Ruth,
2 Amerikanen van 40 en 42 Joe en Kip,
Een Duits echtpaar van in de 60 Jürgen en Heike en
De twee Nederlanders 

De groep was erg vrolijk en vriendelijk en iedereen had er vandaag zin in. Na het ontbijt gingen we per mini van gezamenlijk op pad. Onze gids Darsji vertelde vrij uit over Tibet Lhasa en over alles wat we tegenkwamen. Hij vertelde dat het verboden was om over de huidige Dalai lama te spreken  en dat hij maar beperkte informatie mocht geven van de Chinese overheid. Toch kreeg ik het gevoel dat onze gids zich hier niet zo veel van aantrok. Hij vertelde over de Dalai lama, over het verzet en over de culturele revolutie. Overal in Lhasa zag je politie of militaire rondlopen of rijden. Alles werd in de gate gehouden en gecontroleerd. Al snel waren wij bij het paleis en na een checkpoint mochten we naar binnen. Aan de voorzijde van het paleis was het een drukte van jewelste.. Overal waren mensen bezig met hun gebed. Na vier stappen te hebben gezet gingen mensen op hun knieën met hun handen in de gebedshouding tikte ze zachtjes hun voorhoofd, mond en hart aan. Hierna plaatste zij hun handen op de grond en schoven door op hun buik en legde hun voorhoofd op de grond waarna ze weer opstonden. Iedereen was hiermee bezig alleen de mensen die te oud waren bleven rechtop lopen. Zij hadden een kralen ketting in de hand en herhaalde hun gebed. Deze gebeden klonken zingend en gaven een hele speciale vibe aan het moment. Middels de zijkant van het gebouw gingen we na een waardeloze check het Potala naar binnen. Het paleis was net weer opnieuw geverfd en stond daar in al zijn pracht. Via de tuin en 270 traptreden ( ja want ook vandaag doen we langzaam aan acclimatiseren) kwamen we aan op het binnenhof. Jammer genoeg maar wel begrijpelijk mochten we vanaf dit punt geen foto's meer maken. Binnenin het Potala was schitterend de stupa van voorgaande Dalai lama's waren nog goed in tact gebleven. Tijdens de culturele revolutie was er een verdrag getekend dat het Potala niet beschadigd zou worden. Tijdens de rondloop waren ook de oude vertrekken van de huidige Dalai lama te zien. Voor boeddhisten die een sober en eenvoudig leven moeten lijden en geen bezittingen mogen hebben was dit toch wel raar om te zien. Overal zag je goud, zilver en edelstenen. Alle stupa's van de voorgaande lama's waren rijkelijk versiert. Ook in de vertrekken was geen soberheid of armoede te bekennen. 
De gebedsruimtes waren omgedoopt tot multifunctionele ruimtes. Zo waren ze niet alleen voor meditatie en gebed maar werden ze ook gebruikt als luxe bezemkast, winkel en opslagruimte. Het was jammer om te zien dat de monniken het niet nodig achten om deze ruimtes puur te houden. In sommige tempels was het zelfs zo erg dat er een televisie in de gebedsruimte stond en laat ik maar niet beginnen over alle monniken en hun iPhone 6! Ipv met de neus in de boeken zag je ze alleen nog maar bezig met hun mobiele telefoons. So much for soberheid en geen eigendommen. De muurschilderingen en beelden waren wel mooi om te zien en het paleis indrukwekkend. Het idee dat de huidige Dalai lama hier nog heeft geslapen, op de troon heeft gezeten en hier nog spullen heeft liggen is wel heel speciaal. Hoewel je in Tibet niet mag spreken over de huidige Dalai lama is het wel toegestaan om over de vorige te spreken. Hier zie je dan ook overal foto's van ophangen. 
Na een heerlijke banana pancake lunch gingen wij naar de Jokhang monastery. Dit was een klein klooster in het Tibetaanse centrum in Lhasa. Op het plein voor de tempel hangen overal vlaggetjes aan palen en stonden grote ovens voor het branden van wierook. Er waren twee kleine huisjes met daarin honderden yakboterkaarsen en overal zag je mannen en vrouwen bidden. Het was mooi om te zien hoe de bevolking zich vasthoud aan het geloof en hun eeuwen oude tradities. Het was ook niet lastig om mensen in traditionele kleding te vinden. Ook de mannen en vrouwen met hun gevlochten haren en sieraden waren overal te zien. Aan de kleding en manier van vlechten kon je bepaalde streken herkennen. Vanaf het dak van het klooster had je een goed uitzicht op het plein en de mensen. Arme, rijke, oude, jonge, mannen, vrouwen het maakte niet uit iedereen was bezig met bidden en iedereen was gelijk. Na een kwartiertje kijken werd de tour afgerond en gingen we de bakhar in. De bakhar is het oude centrum van Lhasa en bestaan uit tientallen straatjes en steegjes. Deze straat werd ook gebruikt voor de traditionele rondloop voor het gebed. Men zegt dat als je 50 rondjes maakt biddend en schuivend, je zonden worden vergeven. Ik geloof dat Tibet veel mensen heeft met vele zonden want het is er behoorlijk druk! Samen met Dharji onze tolk en de twee dames Anny en Ruth liepen we door de straten en hebben we nog lekker wat van de cultuur in gesnoven. 'S avonds hadden wij een welkomsdiner en werd ons verteld dat we een dag later al zouden uitchecken bij het hotel. Het was zo jammer want er was nog zoveel te zien in Lhasa maar onze tijd zat er op. Nu ging onze reis verder... Op weg naar de mt Everest.