Op weg naar het dak van de wereld

De treinreis.
Er zijn twee manieren om in Tibet te komen. De eerste is per vliegtuig. Je start dan meestal ergens rond zeeniveau en vliegt dan binnen twee uur naar een hoogte van 3650 meter. De kans op hoogteziekte is dan erg groot, je lichaam heeft namelijk geen tijd gehad om aan de hoogte te wennen. De andere manier om in Tibet te komen is via trein. Het hangt er een beetje vanaf waar je opstapt hoelang de reis duurt. Zo kun je er voor kiezen om vanuit Beijing te vertrekken, dan ben je ruim twee dagen onderweg. Omdat de trein zolang onderweg is geeft het je lichaam de tijd om langzaam aan de hoogte te wennen. Naja langzaam de snelheid van de trein in ook niet mis. Wij kozen er voor om met de trein naar Tibet te gaan. Niet alleen omdat onze lichamen beter konden wennen aan de hoogte maar ook voor het mooie uitzicht waar we van zouden kunnen genieten. Op internet spraken ze over het Tibetaans plateau en over een van de heilige meren die we zouden zien vanuit de trein. Omdat we het niet zo zagen zitten om twee dagen in een trein te zitten  zijn we opgestapt in Xining. Xining ligt zelf ook al een 2000 meter boven zeeniveau dus dit was een mooie start. 
In de ochtend kwamen we aan in Xining hier moesten we acht uur wachten voordat de trein vertrok. Toen we aankwamen bij het station en we de trappen opliepen met onze rugzakken om merkte we al meteen het hoogte verschil. We konden niet meer volledig inademen. Wanneer je dit toch probeerde eindigde dit in een flinke hoestbui. Het station was groot en erg modern. Het was ongeveer tien jaar oud en erg goed bijgehouden. Het laatste station waar we waren had weinig tot geen zitplaatsen en hebben we uiteindelijk met onze grote tassen in een kleine Starbucks gezeten. Dit was erg onhandig dus we besloten om onze spullen ergens weg te stallen. Maar waar? Voordat we het station echt binnengingen zagen we links in de hoek een bordje baggage check in. We vroegen ons af of het bij deze reis normaal was om je tassen en spullen hier achter te laten. Dit was bij onze vorige reis namelijk niet het geval. We liepen er heen om te kijken wat dit inhield. Binnen zaten 6-8 medewerkers, zodra ze ons zagen deed iedereen hard hun best ons niet te zien. Want zodra je oogcontact maakt moet je helpen. Na wat wachten werd ons in Chinees iets gevraagd. Natuurlijk hadden wij geen idee wat ze vroegen en het hele spel ging van start. De medewerkers onderling begonnen iedereen ( ook uit het magazijn) te vragen of er iemand was die Engels sprak. Iedereen die werd gevraagd kwam nieuwsgierig bij ons staan om te kijken hoe dit zou aflopen. Uiteindelijk werd er een vertaal programma op het internet gezocht en gebruikte we dit om korte vragen aan elkaar te stellen. De overige medewerkers stonden gezellig om ons heen te filmen en foto's te maken. De leidinggevende is op een bepaald moment even weg moeten lopen omdat hij bijna geen lucht meer kreeg van het lachen. Uiteindelijk werd duidelijk dat dit niet was om je bagage in te checken maar om spullen per post op te sturen. De spullen zouden via onze trein worden verstuurd naar Lhasa. Nou ja wij gingen naar Lhasa en of onze spullen nou in onze mini cabine zouden liggen of tussen pakketjes dat maakte niet echt veel uit. We besloten om onze tassen per post op te sturen naar Tibet. Zo hoefde wij niet te slepen en zouden onze spullen netjes worden afgeleverd. Het formulier werd ingevuld en we konden op ons gemak wennen aan de hoogte en genieten van een kopje thee op het vliegveld. Na acht uur wachten kregen we te horen dat de trein vertraging had en dat het nog een half uur zou duren voor hij daar was. Gelukkig waren er overal kleine winkeltjes op het station en konden we wat te eten en te drinken kopen. We hadden namelijk gehoord dat het eten en drinken op de trein erg duur was en niet lekker. Met wat fruit en instant noodles stapte we op de trein. Nu was het hopen dat we niet met twee stinkende boerende en spugende chinezen onze coupe moesten delen. De eerste die bij ons binnenkwam was een nette oudere man die enigszins Engels sprak hij zou niet helemaal naar Lhasa reizen maar ergens tussendoor uitstappen. De tweede was een jongere meid van Tibetaanse afkomst die weinig tot geen Engels sprak. We hadden wederom geluk. De oudere man was grotendeels in wagon 7 dit was waar het restaurant was. De meid was druk bezig met appen en het fotograferen van het uitzicht. Af en toe werd er wat gesproken met elkaar maar dit bleek een uitdaging. Omdat de trein laat vertrok was het al snel tijd om te slapen. Tijdens onze slaap zouden wij over een pas gaan van 5600 meter. Hoe later het werd en hoe dichter wij bij de pas kwamen, hoe meer druk er was op het hoofd en ogen. De hoofdpijn werd langzaam erger en iedere beweging die je maakte zorgde ervoor dat je buiten adem was. Op dat moment zijn we gaan slapen het was sowieso donker buiten dus niets te zien. Tot 01:30 uur heb ik wakker gelegen. Harde bedden schokkend wagons en een aardige druk op het hoofd maakte het onmogelijk om te slapen. Uiteindelijk wel nog wat kunnen rusten en na dat we de pas gepasseerd waren werd de druk al snel minder. De zonsopkomst was prachtig en de bergen adembenemend. We zaten in het Himalaya gebergte! 
Het Tibetaans plateau was prachtig en het meer was zo groot dat we er zeker een half uur lang langste hebben kunnen rijden en van hebben kunnen genieten. Tussendoor hebben we nog tijd gehad om lekker te lezen. Eindelijk aangekomen in Lhasa werden we meteen door de politie meegenomen voor controle. Onze paspoorten, visum en permit werd gescand en doorgenomen. Maar gelukkig was alles in orde en waren wij welkom in Tibet. Nu hoefde wij alleen nog onze gids te vinden en onze spullen op te halen. De gids was zo gevonden en hij bracht ons naar het postkantoor. Hier stonden onze tassen al op ons te wachten. Perfect geregeld! Bij de auto aangekomen kregen we een witte zijde sjaal omgehangen. Deze sjaals worden doorgaans geofferd aan Dalai lama, penchen lama of Boeddha. Ook betekenen deze witte sjaal " welkom mijn vriend". Een warm welkom in een verbazingwekkend warm land.