Mt Everest

Op weg naar de mt Everest.

In het toeristische deel van Tibet zijn er maar 2 hoofdwegen, dat is de friendship highway en "die andere weg". Onze reis naar de Everest begon op "die andere weg". Een voor België standaarde redelijk goed onderhouden weg met zo af en toe een klein gat van z'n 30 cm diep. Deze weg reden wij met onze volgeladen mini waarvan, als we door z'n klein gat reden, het hamertje voor het glas te breken vol schoot van z'n houder en het alarm afging. Wanneer z'n gat in de weg was werd ook geen vaart verminderd. Ik geloof dat onze chauffeur dacht dat hij met genoeg snelheid wel als Starsky en Hutch over deze gaten heen kon vliegen. Onze twee Duitse medereizigers werden als het waren gelanceerd uit hun stoelen op de achterste bank door de klap, ik geloof dat Juergen zelfs een paar keer het plafond heeft geraakt. Omdat de rit naar de Everest in totaal 15 uur zou duren is er een tussenstop in Xigaze. De reis van Lhasa naar Xigaze duurt ongeveer 6 uur en toen we eindelijk aankwamen in de stad was het al tijd voor het avondeten. De stad had een moderne uitstraling, moderner dan Lhasa. Ons hotel lag tussen wat winkels in aan de grote weg en viel niet zo op. Het was een groot en sjiek hotel, de lobby straalde klasse uit en alles zag er netjes uit. Even hadden we de illusie dat dit een hotel was met westerse standaarde. We kregen onze kamers aangewezen en wilde de grote trap al opwandelen, toen onze gids ons terug riep en zei dat wij niet in het hoofdgebouw zouden slapen. Dit kan natuurlijk twee kanten opgaan. Beetje 50/50..... We liepen naar buiten, over het plein en kwamen aan in een klein vies portaaltje. Geen lift te bekennen alleen maar trappen. De piccolo pakte de tas van pap en mij en begon de trappen te beklimmen. De oudere vrouwen Ruth en Anny stonden een beetje bedeust onder aan de trappen te kijken. Ik geloof dat zij voor hun gevoel de Everest al moesten beklimmen. Gelukkig hadden we een hele lieve groep en werd door iedereen wel wat gedragen en hoefde de vrouwen zich alleen te concentreren op het lopen van de trappen. Ik geloof dat de piccolo alleen heeft gekeken naar welke tassen het lichtste waren en niet wie zijn hulp het hardste nodig had. 
Xigaze ligt al een stuk hoger dan Lhasa en na de trappen te hebben gelopen waren we allemaal het hijgen en puffen. De stad ligt op een hoogte van 3952 meter langzaam aan kwamen we in het hooggebergte. Het was ook een stuk kouder in de stad en de winterjas was een echte must. Na een koude douche ( het warme water was op) en een maaltijd was het al vroeg bedtijd. De ijle lucht en het reizen maakte ons erg moe. De kamers waren verschrikkelijk afgeleefd, stonken naar nicotine en waren smerig, gelukkig kwam onze slaap snel en was onze nacht op deze kamer zo om. In de ochtend zouden we na een ontbijtje weer vertrekken naar basecamp. Onze reis zou nog 9 uur duren. In de auto was het super gezellig. Er werd met iedereen gesproken en muziek geluisterd. Omdat Heike, de Duitse vrouw, weinig Engels sprak probeerde ik af en toe in het Duits met haar te spreken. Het was leuk om toch verstaanbaar te zijn voor iedereen.het Duits was gebrekkig maar we begrepen elkaar dus dat was prima. Anny was een Indonesische vrouw geboren in Java en zij vertelde honderd uit over de Nederlandse liedjes die zij nog allemaal kon en probeerde af en toe Nederlands te spreken. Tijdens het rijden en lachen werd de druk op ons hoofd groter. Onze weg slingerde door de bergen, omhoog en omlaag. Het was een schitterende weg die langs fantastische plekken kwam. Na een tijdje te hebben gereden kwamen we op de Gyawu pas de wind was hard en ijzig koud. De druk op het hoofd was groot en het leek wel alsof ik dronken was. Wanneer je het hoofd draaide leek het alsof je beeld vertraging had. Dit allemaal kwam omdat we op een hoogte zaten van 5600 meter. Dit zou ook het hoogste punt zijn van onze vakantie. Na wat mooie foto's te hebben gemaakt van de nu eindelijk zichtbare Everest, alleen de punt, reden we snel verder. Er werd nog een aantal keer gestopt om foto's te maken maar we moesten vaart maken om voor donker aan te komen op het basecamp. De rit was lang en de omgeving ruw en schitterend. De bergen leken zo laag maar dat kwam omdat we zelf al zo hoog zaten. Want eeuwige sneeuw ligt natuurlijk niet op een heuveltje. De plekjes om te eten werden wat meer basic en de toiletten wil ik het niet over hebben, dat moet ik eerst eens oppakken meteen goede psycholoog voor trauma verwerking. Onze tolk zorgde goed voor ons en had alles goed onder controle. Eindelijk kwamen we aan op basecamp en maar net op tijd! Want de zonsondergang was al begonnen. Snel liepen we met z'n alle naar een open terrein en daar zagen we de oude reus staan. De Everest, de grootste hoogste meest speciale berg op de wereld. Het beeld was schitterend en er werden wel 1000 foto's gemaakt. Voordat de zon helemaal weg was zorgde de laatste stralen voor een gouden gloed over de berd. Het was zo rustgevend en prachtig dat je haast vergat hoe koud het was. 
In het originele plan stond dat wij zouden slapen in een guesthouse bij het klooster. Maar de oudere vrouwen hadden geregeld dat zij in een tent op het kamp zouden slapen. Onze gids gaf aan dat de groep zich niet kon opsplitsen, we besloten om met z'n alle op de Everest te gaan slapen. De tenten op het kamp zagen er verschrikkelijk primitief uit van buiten. Toen ik dit zagen werd ik wel een beetje bang voor min gemaakte keuze. We liepen de tent in en gelukkig was er een Harry Potter-effect. In de tent was het heerlijk warm door een klein kacheltje/fornuisje dat in net midden van de tent stond. Om daaromheen stonden de bedden waar zeker 20 dekens op lagen. De televisie stond aan en er was stroom om de telefoons op te laden. Op een van de bedden zat een klein jongetje helemaal alleen wat rond te kijken. Ik denk dat hij net 8 maanden oud was. Een heerlijk klein mannetje waar ik mij de hele avond mee heb geamuseerd tot dat hij om 22:00 uur door zijn moeder werd opgehaald en naar bed moest. Na een gezellige avond in de tent gingen we slapen 6 de Australische vrouwen, het Duitse koppel en wij lagen in een tent en de gids, chauffeur en Amerikanen in de andere tent. De avond kwam het vuur doofde en de kou kroop langzaam de tent naar binnen. De kou deed pijn in de neus en je mond was na een slok water gelijk weer droog. De dekens wogen wel 20 kilo en bewegen was haast onmogelijk. Maar koud hadden wij het onder de deken zeker niet. Buiten de tent vierde de Tibetanen volop feest en werd er goed gedronken. Je hoorde ze zingen en schreeuwen en af en toe langs de tent af lopen het was rond 01:00 uur in de nacht dat Anny onrustig werd. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en paniekerig zei ze dat ze geen lucht kreeg. De lucht op de Everest wordt in de nacht nog ijler dit heeft iets met de maan te maken. Ademen was inderdaad zwaar en de kou maakte het voor mij al niet makkelijk.. En dan was ik de jongste. Anny begon steeds meer in paniek te raken en te hyperventileren. Pap is toen opgestaan om de gids te halen en ik ben bij Anny gebleven. Al snel kwam pap terug met de gids, deze had een fles bij zich met extra zuurstof. Anny had al haar dekens afgeduwd en rilde van de kou. Na haar weer te hebben ingepakt ,een kop warme thee te hebben gegeven en wat extra zuurstof kwam ze weer tot rust. De gids haalde zijn spullen en kwam voor de zekerheid bij ons in de tent slapen. Een uurtje later kwam Kip de tent in. Hij voelde zich super slecht, had geen lucht, hevige hoofdpijn en was misselijk. Ook hij kreeg wat extra zuurstof en na 30 min ging hij terug naar zijn tent. 2 uur later stond Kip angstig in onze tent te rillen. Nadat hij terug was gegaan naar de tent heeft hij wat geslapen en is na een uurtje weer wakker geworden door nachtmerries. Zijn lucht was nog minder geworden en zijn hoofdpijn alleen maar meer. Hij begin dingen te zien en had het enorm warm. Midden in de tent begon hij zich uit te kleden in de hoop meer lucht te krijgen en af te koelen. Zijn broer lag diep te slapen en was niet wakker te krijgen en de rest van de mensen in de tent waren alleen Tibetaans. Op dat moment werd hij bang en is snel met zijn spullen naar onze tent gekomen. Kip had de hoogteziekte goed te pakken en heeft daarna nog een hele tijd gebruik gemaakt van de zuurstof. De gids heeft beide personen echt super goed opgevangen en verzorgt! Ik denk dat ik die avond 3 uur heb geslapen in totaal. Om 8 uur stond iedereen aangekleed en klaar om naar het 2e basecamp te gaan. We waren nu zo dichtbij, iedereen wilde dat laatste stukje ook naar boven. De tenten en het eerste basecamp lag op 4800 meter en het laatste stukje was nog maar 400 meter omhoog. Met de bus werden wij afgezet en de laatste 100 meter hebben we gelopen. De stijging van 400 meter, weinig slaap en slecht eten slagen in een keer als een moker in. Mijn beeld vertroebelde en mijn hoofdpijn leek wel een migraine. Toch ben ik doorgelopen om gebedsvlaggen voor Seren boven op de berg op te hangen. Ook hadden we sjaals meegenomen en heb ik een sjaal met wens boven op de berg vastgeknoopt. Dit was het laatste dat ik heb kunnen doen want daarna moest ik dalen. Ik voelde mij erg slecht en ik had vlekken in mijn zicht. Mijn vader heeft nog een tijdje op de berg foto's gemaakt en de andere sjaals opgehangen. Dit kreeg ik niet geregeld. Omdat de terugreis zolang duurde vertrokken we al snel terug naar lager gelegen plekken. In de bus was iedereen moe en werd er veel geslapen. Bijna de hele weg heb ik muziek geluisterd en naar buiten gekeken, genoten van het uitzicht en nadat we over de pas waren ook genoten van het dalen. De overnachting in Xigaze was dit keer een beetje beter. Het internet deed het super en dat is al veel waard, we sliepen nu wel in het hoofdgebouw en het warme water van de douch werkte helend.  De dag later vertrokken we weer naar Lhasa. Ik kon niet wachten om uit de auto te kunnen. Onze chauffeur was duidelijk een grote fan van Max Verstappen. Zijn inhaal manoeuvres waren van ongekend niveau. Op een weg net breed genoeg voor twee auto's gebeurde het volgende. Stel je een weg voor met een haakse bocht naar recht. Aan de linkerkant staan wat geiten en een flinke rots wand. Rechts is een afgrond met een vangrail. Voor je rijden 4 busjes.onze chauffeur claxonneert netjes en begint langzaam met z'n volgeladen mini van alle vier de busjes in te halen in de bocht. Van de andere kant komt net om de bocht komt een vrachtwagen aan. Onze max/ Toreddo geeft plank gas en blijft door rijden tot dat alle bussen zijn ingehaald. De vrachtwagen begon al met zijn lampen te knipperen en net voordat wat kon gebeuren flitst hij voor het eerste busje weer zijn eigen baan op. Dit was slechts 1 van de vele spannende momenten in de auto. Het was dan ook beter om gewoon niet op het verkeer te letten. De reis eindigde met 3 best off cd's van Michael Jackson. En ik geloof dat iedereen blij was meer in Lhasa te zijn. In de avond hebben we samen samen gegeten en was het al tijd om afscheid te nemen. Want onze tijd in Tibet zat er al op. Tibet was geweldig, een prachtige plek met vele mooie kloosters en gebruiken. Vooral de kleuren en de eenvoud in het leven waren prachtig om te zien. Ik ben het misschien niet eens met hun prioriteiten, zoals het onderhoud van tempels en wc maar toch zag het volk er tevreden uit. Als Tibet ooit vrijer wordt zal ik hier zeker terug willen komen, om meer dorpen te kunnen zien en dichter bij de mensen te komen. Het was een prachtig avontuur en ik heb er van genoten.