Gili Trawangan

Hello brother, how are you? Were are you from? Aaah Bollanda, woe ghaat het meh jouw? Dit zijn zowat de standaard gesprekken die je in Gili voert. Of je nou gewoon op straat loopt, in de winkel staat of een drankje wilt bestellen maakt niets uit dit riedeltje gaat er altijd aan vooraf. Dat Indonesiërs het woord stress en vlug niet hebben uitgevonden was ons wel duidelijk. De afgelopen weken hebben wij zeker gas terug moeten nemen. Laat ik het anders omschrijven, wij zaten in de vijfde versnelling te racen hoewel de doorsnee Indonesiër hobbelt in de drie. Het duurde even maar na een weekje hadden wij ons er bij neergelegd en hobbelde wij aardig mee in deze derde versnelling. Om nu terug te komen op Gili, er mogen geen auto's rijden in Gili...... Zo is het dus eens voorgekomen dat wij een toetje hebben besteld en hier een uurtje op hebben moeten wachten. Ze moesten dit namelijk aan de andere kant van het eiland halen... Op de fiets. De reis naar Gili begon buitengewoon belabberd. Indonesiers en verkeer is al een ramp maar deze chauffeur was echt het toppunt. Na de autorit moesten we wachten op de boot. Deze had 20 min vertraging en zou er om 13:20 uur zijn. Onze boot vertrok uiteindelijk om half drie. De boottocht zelf duurde anderhalf uur en daar heb ik niets van meegekregen. We waren beide zo moe dat we in slaap zijn gevallen. Aangekomen op Gili kreeg ik mijn eerste echte WTF momentje. Er stonden verschillende kleine karretjes langs de weg die diende als openbaar vervoer. Deze mini karretjes, waarvan ik mij nu nog afvraag hoe we er in gekomen zijn met onze lengte en tassen, werden voortgetrokken door een paard. Geen groot ros of dikke knol. Nee een paardje waarvan ik zeker ben dat het in Nederland als pony zal worden betiteld. De beesten waren mooi opgetuigd met kwastjes en belletjes en zagen er goed verzorgd uit. We stapte in ons karretje en vertrokken richting onze villa. Onze koetsier ( laten we het zo maar noemen, ik zou het anders echt niet weten) had geloof ik een fetisj gecombineerd met een ernstige vorm van dystonie in zijn rechter hand. Op het karretje zat een toeter bevestigd. Nou ik kan je dat vertellen dat arme toetertje is daar aardig misbruikt geworden. Het volume, de snelheid en de hardheid van het toeteren was verbazingwekkend. Om ons heen hoorde je alleen maar getoeter. Schijnbaar had iedereen zo'n ding en last van deze toeterziekte. We werden afgezet bij onze slaapplek die gelukkig lekker dicht bij de hoofdstraat lag. Als ik er nu over na denk kun je op dat eiland ook niet echt ver van de hoofdstraat af liggen. Maar goed we lagen dichtbij en het zag er super gezellig uit. Onze slaapplek daarin tegen was wat minder. Er lag een dode kakkerlak in de buiten-badkamer, we hadden geen warm water, geen televisie en schijnbaar is hygiene een relatief begrip. Maar dat mocht de pret niet drukken. Onze klamboe werd opgehangen en we hebben alles goed geïnspecteerd. Wat wel leuk was aan deze locatie waren de jonge katjes die op het terrein rondliepen. Normaal ben ik niet zo'n katten mens maar de kleine boefjes heb ik snel mijn vriendjes van gemaakt. Voor onze deur liep namelijk de eerste dag een hagedisje. Een van de kleine katjes zag hem en binnen een mum van tijd was het beestje uhm... Opgeruimd. Omdat ik dit zo lief vond van het katje heb ik ze stukjes van mijn ontbijt gegeven. De tweede dag heeft een ander katje mij gered van een sprinkhaan van zeker acht centimeter! Ik moet toegeven het was een mooie deal ik gaf ze eten en kriebelde wat achter het half afgeknabbelde oortje en zij beschermde mij tegen andere beestjes. Dit hebben ze alle dagen ook braaf gedaan. Aangezien de vila niet veel soeps was zijn wij er snel op uit getrokken. Het eiland is een plaatje en een echte aanrader. Het is een plekje op de aarde dat je gewoon gezien moet hebben. Het water is mooi helder blauw, het strand is makkelijk bereikbaar en het klimaat buitengewoon goed. De eerste dag zijn we het eiland rondgefietst. De tweede en derde dag hadden we ons al helemaal aangepast aan de inwoners. We hebben op het strand gelegen met een goed boek en een lekker vers sapje. Rondom de Gili eilanden groeit koraal en er zwemmen heel wat verschillende soorten vissen. De plek die wij hadden uitgezocht was aan de noordkant van het eiland. In dit deel van de oceaan zijn vaak zeeschildpadden te zien. We vonden dit een beter idee dan de zuidkant van het eiland... Sharkpoint. Royce heeft het geluk gehad en had drie schildpadden gezien. Het is hem zelfs gelukt om zich aan het schild vast te houden en een stukje met het beest mee te zwemmen. Ik zelf ben pas de derde dag de zee in gegaan. Na mijn laatste snorkel avontuur had ik even nodig om weer het water in te gaan. In eerste instantie zou ik alleen wat in het water rondlopen, maar al snel werd ik nieuwsgierig naar het koraal en had ik de duikbril en snorkel weer op en aan mijn hoofd hangen. Het water was zo helder dat je meters ver kon kijken. Overal zwommen vissen vaak in scholen bij elkaar. We hebben in totaal zeker twee uur in het water rond gedobberd om al het moois te bewonderen. De halve cast van finding nemo is weer voorbij gekomen en heeft weer aardig geposeerd voor onze onderwater camera. Gili T is een mooi eiland en ik vind het erg jammer om verder te gaan, Qua omgeving dan. Ik hoop dat ons volgende verblijf een stuk beter is. Een plek waar je je Duitse buren niet de hele avond hoort yahtzee-en. Of waar je geleende fiets niet opeens uit elkaar valt. Misschien wel lollig om nog te vermelden. Eerste fiets valt de ketting af. Deze wordt er weer opgelegd om na twee keer trappen er weer af te vallen. Wat blijkt nu, er missen wat tandjes. Tweede fiets verliest een complete trapper. Deze wordt gerepareerd 50 meter verder... trapper zit weer los. Royce kijkt naar de fietsen die wij gratis mogen gebruiken en kiest een redelijk goed model uit. Waarop de man zeg oh no bro has no brake . De fietsen van Jan Ladeau was pronk stukken tegenover deze exemplaren. Hadden wij eindelijk redelijke fietsen gekregen werd ons ook nog een kettingslot in de handen geduwd. Serieus, dat slot was meer waard dan die fietsen. Die dingen hadden niet eens licht. Met de zaklamp van onze mobiele telefoon moesten we ons een weg banen door de onverharde wegen. In een woord geweldig!