Bali vervolg

We hadden nog drie dagen over in Bali waarvan èèn ochtend al was gereserveerd voor een activiteit. De rest was nog helemaal blank. De vierde dag was een van die vrije dagen. Mijn vader had mij voor het vertrek al verteld over de film en het boek eet, bid en bemin. De schrijfster van het boek was zelf ook in Bali geweest en had daar in Ubud een handlezing laten doen. Aangezien wij toch niets te doen hadden en mijn vader ons praktisch het adres had kunnen bezorgen zijn wij hem maar eens gaan bezoeken. Tot onze verbazing was de plek zo gevonden. Iedereen in Ubud wist wie hij was en waar hij leefde. Het huis zag er sjiek uit en je zag dat hij aardig wat geld had verdient, mede dankzij het boek. Jammer genoeg deed de oude man zelf geen handlezingen meer. Hij is inmiddels 93 jaar en zo dement als een deur. Maar zijn zoon had schijnbaar de kunst van het handlezen ook geleerd en nam het werk van zijn vader over. De oude man was door de familie op de veranda geparkeerd en zat daar wat voor zich uit te staren. Het gaf een beetje een sip beeld, maar ik heb de oude man wel in het echt ontmoet. Zijn bijna tandloze lach zal mij nog lang bijblijven. De zoon vroeg mijn naam en waar ik vandaan kwam. Goed ik ben Michelle uit Nederland. Ah pretty! Ik zal jullie de lange versie van de lezing besparen. Waar het op neer kwam was dat ik een mooie (vooral) slanke meid was die, als ze slank zou blijven, heel veel succes zou hebben in het leven. Maar ik moest wel slank blijven! Laat mij nou net een obesitas levensstijl op de planning hebben, daar gaan mijn plannen! Ook royce had een lezing laten doen en was erg lucky. Hij was erg mooi en had daardoor veel succes. Daar had ik eerlijk gezegd geen 15 euro voor hoeven te betalen om te horen dat Royce knap is. Dat zie en weet ik zo ook. Op de vijfde dag hadden we in de ochtend een activiteit gepland. We zouden op een olifant gaan rijden, super vet! We werden naar de Bali zoo gebracht daar zou het allemaal plaatsvinden. Het duurde even voordat we aan de beurt waren maar toen het eindelijk zo ver was.... De grootste en dikste olifant die ze hadden kwam aan gehobbeld met een fancy bankje op zijn rug, echt ruig. Wij stonden in een, naja bijna, boomhut zo hoog als de rug van de olifant. Zo konden wij makkelijk in het stoeltje stappen. We kregen een riem om en er werd een stok voor ons gelegd zodat wij niet konden vallen. In eerste instantie dacht ik dat dit wat overdreven was. Toen de olifant begon te lopen bleek de riem geen overbodige luxe te zijn. Deze beesten zijn traag en de shakende billen van Shakira zijn niets tegen het gewiebel van de olifant. Hier kan Shakira nog wat van leren. De rit was fantastisch en een leuke ervaring. Onderweg kwamen we nog een spin tegen. Het beest was zo groot als de hand van Royce. Gelukkig zat hij op een afstand, dus hoefde ik Royce niet te redden. Ahum ahum.....de laatste dag in Bali ging wat langzaam van start. We hadden al onze kleding aan de wasserette gegeven en hadden nu niets meer om aan te doen. Naja een sarong en wat ondergoed maar om daar in over straat te gaan is ook weer zo iets. Gelukkig was de was om 13:00 uur klaar en konden wij vertrekken naar de olifantengrot. Wat wel ironisch was, was dat we de hele ochtend op onze kleding hebben gewacht om vervolgens een sarong aan te krijgen bij de tempel. Zonder sarong mocht je niet naar binnen. De tempel viel vies tegen. Hij was oud dat was indrukwekkend maar daar hield het ook op. Op het terrein van de olifantengrot stonden meerdere tempels. We besloten om deze dan ook maar eens te gaan bekijken. We kwamen uit bij twee ouden mensen, waarschijnlijk een echtpaar. Gezamenlijke leeftijd was 263 jaar en aan de geur te merken al haast in een staat van ontbinding. Ze begonnen heel vriendelijk in het Indonesisch tegen ons te spreken helaas verstonden wij hier geen klap van. De vrouw probeerde iets met bidden uit te beelden en uit beleefdheid deden wij haar na. De man was in de tussentijd erg vlug opgestaan en voor dat ik wist wat hij bedoelde kregen wij een bloem in de handen geduwd. Deze moest achter ons oor. Dit ging niet zo heel makkelijk aangezien ik altijd pukken van mijn haar achter mijn oor duw. Met dat hij eindelijk zat keek ik de man aan en kreeg drie keer wat water in mijn gezicht "gegooid".  Terima kasih zei de man met een glimlach en wees naar 50.000 rupiah. Beetje duf van wat net gebeurde legde Royce het geld neer. Huuuh huuuuh kreun kreun we waren met twee personen dus moesten er ook 2x 50.000 neerleggen. Braaf deden wij dit, achteraf wees de oude man naar een pad en duwde ons richting het bos. Dit pad bracht ons naar nog een oude hindoe tempel. Om het kort te houden. We hebben 10 minuten door een prachtig oerwoud gelopen op teenslippers om uiteindelijk bij een pilaar uit te komen. De omgeving was hier wel echt prachtig. Er was een waterval, een beekje overal oude bomen en het gezang van vogels. Monkey forrest was al een sprookje maar dit was echt niet meer te geloven. Langs de oude pilaar liep nog een pad, dit hebben wij helemaal tot het einde gelopen. Het heeft ons naar het mooiste stukje oerwoud op aarde gebracht. Waar geen vuilnis lag en waar wij helemaal alleen stonden. Het enige geluid dat wij nog hoorde was het water en de dieren. De foto's die wij hebben genomen zijn prachtig maar dat is nog niets van wat wij daar hebben mogen zien. Een mooie afsluiter!